Skaling zaliczamy do zabiegów, mających na celu usuwanie ze szkliwa zmineralizowanej płytki bakteryjnej, nazywanej również kamieniem. W wyniku predyspozycji genetycznych, błędów żywieniowych oraz nieodpowiedniej higieny jamy ustnej dochodzi do odkładania się osadu nazębnego. Stanowi on doskonałą pożywkę dla bakterii, a z biegiem czasu wysyca się wapniem i twardnieje. Nie sposób usunąć go, szczotkując bądź nitkując zęby. Zbite, chropowate masy drażnią dziąsło i stanowią źródło wielu chorób przyzębia.

Skaling można podzielić w zależności od stosowanej techniki lub miejsca działania narzędzi.

Linia dziąsła stanowi granicę podziału, dzięki której wyróżniamy skaling poddziąsłowy oraz naddziąsłowy. Pierwsza procedura nastawiona jest nie tylko na usuwanie kamienia nazębnego, ale również na wygładzanie zainfekowanego cementu korzeniowego.

Do przeprowadzenia skalingu stomatolog/higienistka może użyć urządzeń ultradźwiękowych.

Skalery używane są w celu pozbywania się kamienia nazębnego ponad linią dziąseł. W wybranych sytuacja stomatolog lub higienistka używają narzędzi ręczych-kiret. Nadają się  one zarówno do skalingu nad- oraz poddziąsłowego Coraz większą popularność, z uwagi na świetne rezultaty w usuwaniu złogów naddziąsłowych, zyskują aparaty ultradźwiękowe. .

Skaling naddziąsłowy to procedura bezbolesna. Nieco inaczej wygląda skaling poddziąsłowy. Czasami, jeśli poniżej linii dziąseł nagromadziła się gruba warstwa złogów, stomatolog będzie zmuszony wykonać skaling (kiretaż) głęboki. Używając kiret ręcznych, lekarz krok po kroku pozbywa się kamienia nazębnego. Manipulacje w obrębie dziąseł mogą sprawiać ból, więc skaling głęboki może być wykonywany w znieczuleniu miejscowym.

Po usunięciu kamienia nazębnego, stomatolog przechodzi do polerowania zębów. W tym celu używa specjalnych gumowych nakładek oraz pasty polerskiej, która jest wzbogacona o fluor dla wzmocnienia szkliwa.

Piaskowanie zębów jest standardową i prostą procedurą stomatologiczną, wykonywaną w celu poprawy higieny jamy ustnej. Polega na oczyszczaniu zębów z kamienia i osadu przy użyciu tłoczonej pod wysokim ciśnieniem zawiesiny, zawierającej drobinki substancji czyszczącej. Dodane do cieczy granulki nazywamy piaskiem stomatologicznym, skąd bierze nazwę cały zabieg.

Głównym komponentem piasku stomatologicznego są substancje na tyle twarde, aby poradzić sobie z usuwaniem osadu nazębnego, ale jednocześnie na tyle delikatne, aby nie spowodować uszkodzenia szkliwa. Najczęściej wykorzystuje się drobinki wodorowęglanu sodu (znanego lepiej pod nazwą „soda oczyszczona”) lub glicyny. Specyficzny posmak piasku dentystycznego może powodować dyskomfort u pacjenta w czasie zabiegu, więc wytwórcy wzbogacają produkt w różne dodatki smakowe, maskujące przykre doznania.

Piaskowanie możemy podzielić na naddziąsłowe oraz poddziąsłowe. Pierwsza procedura obejmuje pozbywanie się osadu z części zęba znajdującej się ponad dziąsłem. Do tego zabiegu używany jest piasek o twardszych drobinkach, co pozwala na usunięcie nawet masywnych przebarwień. Piaskowanie naddziąsłowe, wykonane przez profesjonalistów, nie grozi uszkodzeniem szkliwa. W trakcie działań stomatologa lub higienistki, nadmiar zawiesiny z jamy ustnej odbiera ssak, a na zakończenie zęby poleruje się specjalnymi gumkami lub szczotkami. Kiedy dentysta  oczyści już uzębienie, dobrym pomysłem jest fluoryzacja dla wzmocnienia szkliwa.

Piaskowanie poddziąsłowe pomaga pozbyć się osadu i przebarwień z okolicy kieszeni zębowych. 

Piaskowanie zębów to zabieg szybki i bezbolesny. Często poleca się go pacjentom w trakcie rutynowych przeglądów profilaktycznych. Procedura, wykonywana przez dentystę lub higienistkę stomatologiczną, trwa przeciętnie od 20 do 30 minut.

Zabieg najczęściej nie powoduje skutków ubocznych, jednak niektórzy pacjenci uskarżają się na krótkotrwałą nadwrażliwość zębów lub niewielkie, ale szybko gojące się, podrażnienia  dziąseł.

Piaskowanie zębów daje natychmiastowy efekt odświeżonych zębów, ale tylko od sumienności pacjenta zależy, przez jak długi czas się utrzyma.

Fluoryzacja to prosta procedura stomatologiczna, polegająca na pokryciu zębów preparatami bogatymi we fluor. Największą popularnością w gabinetach dentystycznych cieszą się specjalne lakiery, które po naniesieniu na zęby uwalniają pierwiastek i wysycają nim szkliwo. Do przeprowadzenia fluoryzacji lekarze wykorzystują ponadto żele, pasty lub pianki. Powyższe zabiegi zaliczamy do profilaktyki egzogennej (kontaktowej) – stomatolog podaje substancje przeciwpróchnicze na powierzchnię zębów.

Fluoryzacja endogenna polega na suplementacji mikroelementu wraz z pożywieniem, wodą lub lekami. Do produktów szczególnie bogatych we fluor zalicza się:

• herbatę;

• ryż;

• rośliny strączkowe;

• wodę mineralną;

• wątrobę;

• cielęcinę.

W wyrobach farmaceutycznych fluor występuje najczęściej w formie tabletek, pastylek, kropli lub gum. Aby zmaksymalizować korzyści z przyjmowania leków, przeznaczone do tego celu medykamenty należy jak najdłużej ssać lub żuć. Dzięki temu wykorzystuje się bezpośredni efekt działania fluoru w jamie ustnej. Preparaty powinno się stosować po konsultacji z lekarzem.